Kalendarium

1988
Polska nawiązała stosunki dyplomatyczne z Europejską Wspólnotą Gospodarczą (EWG). Obie strony rozpoczęły negocjacje w sprawie umowy o handlu oraz współpracy gospodarczej.

1989
Podczas szczytu siedmiu najbardziej uprzemysłowionych państw świata (G7), podjęto decyzję o przyznaniu pomocy gospodarczej dla Polski i Węgier - krajów, które najwcześniej podjęły trudną próbę przeprowadzenia reform ustrojowych.
Rzeczpospolita Polska otworzyła swe Przedstawicielstwo przy Wspólnotach Europejskich.
Podpisana została umowa między rządem Tadeusza Mazowieckiego a Wspólnotami Europejskimi w sprawie handlu oraz współpracy gospodarczej. Przewidywała ona stopniowe znoszenie ograniczeń ilościowych nakładanych przez Wspólnoty w stosunku do importu towarów pochodzących z Polski, aż do ich całkowitego wyeliminowania w 1994 roku.
Rada Ministrów Wspólnot Europejskich wydała rozporządzenie, które stworzyło podstawę prawną dla programu PHARE.

1990
Polska złożyła oficjalny wniosek o rozpoczęcie negocjacji umowy o stowarzyszeniu ze Wspólnotami Europejskimi.
Utworzone zostało Przedstawicielstwo Komisji Wspólnot Europejskich w Polsce.
Komisja Wspólnot Europejskich otrzymała od Rady Ministrów Wspólnot mandat do prowadzenia oficjalnych rokowań z polskim rządem w sprawie zawarcia układu o stowarzyszeniu.

1991
Rada Ministrów RP powołała Pełnomocnika Rządu do Spraw Integracji Europejskiej oraz Pomocy Zagranicznej.
16 grudnia Polska i EWG podpisują Układ Europejski, dający Polsce status państwa stowarzyszeniowego. Układ ten ustanowił zarówno podstawy udzielania przez Wspólnoty pomocy technicznej i finansowej, jak i ramy prawne wspierania dalszej integracji Polski ze strukturami europejskimi. W preambule Układu, dzięki staraniom polskich negocjatorów, znalazł się dalekowzroczny zapis o tym, iż ostatecznym celem Polski jest członkostwo we Wspólnotach Europejskich, a stowarzyszenie zdaniem stron pomoże w osiągnięciu tego celu. Ponadto zobowiązał Polskę do dostosowania w określonym zakresie swoich przepisów do standardów europejskich.

1993
Rząd RP opracował Program działań dostosowujących polską gospodarkę i system prawny do wymagań Układu Europejskiego. Program ten określił ramy dla prowadzenia działań dostosowawczych w kolejnych latach.
Rada Europejska podjęła decyzję o możliwości przystąpienia do Unii Europejskiej państw z Europy Środkowej i Wschodniej po spełnieniu przez nie warunków politycznych i ekonomicznych wymaganych do uzyskania członkostwa (tzw. warunki kopenhaskie).

1994
Minister Spraw Zagranicznych RP Andrzej Olechowski złożył na ręce prezydencji greckiej UE oficjalny wniosek w sprawie przystąpienia Polski do Unii Europejskiej uznawszy, że Polska potrafi spełnić kryteria kopenhaskie.
Rada Europejska przyjęła w Essen strategię przedczłonkowską, zakładającą intensyfikację form współpracy z państwami stowarzyszonymi w ramach tak zwanego dialogu strukturalnego. Na szczycie w Essen zapadła decyzja o regularnym zapraszaniu Polski raz w roku na spotkania Rady Europejskiej.

1995
Rada Europejska przyjęła opracowaną przez Komisję Europejską Białą Księgę w sprawie integracji stowarzyszonych krajów Europy Środkowej i Wschodniej z rynkiem wewnętrznym Unii Europejskiej. Dokument ten określił priorytety i kolejność działań w dostosowywaniu prawa polskiego do regulacji obowiązujących w poszczególnych sektorach rynku wewnętrznego UE.
Rada Europejska podjęła w Madrycie decyzję o rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych z pierwszą grup krajów sześć miesięcy po zakończeniu Konferencji Międzyrządowej na temat reformy Unii. Reforma ta miała m. in. przygotować UE do działania w poszerzonym gronie.

1996
w Kwietniu Komisja Europejska przekazała rządowi RP, kwestionariusz zawierający pytania dotyczące dwudziestu trzech dziedzin życia politycznego, gospodarczego i społecznego państwa.
W lipcu Rząd RP zatwierdził pełen pakiet odpowiedzi na kwestionariusz Komisji Europejskiej.
Minister Spraw Zagranicznych RP Dariusz Rosati przekazał odpowiedzi na kwestionariusz Komisji Europejskiej. Posłużył on stronie unijnej za podstawę przy sporządzaniu Opinii o wniosku Polski w sprawie członkostwa w Unii Europejskiej.
Parlament RP przyjął ustawę powołującą Komitet Integracji Europejskiej (KIE) - instytucję odpowiedzialną za proces integracji europejskiej. Do zadań Komitetu włączono programowanie i koordynowanie polityki integracji Polski z Unią Europejską oraz programowanie i koordynowanie działań dostosowawczych Polski do standardów europejskich, jak również koordynowanie działań administracji państwowej w zakresie otrzymywanej pomocy zagranicznej. Wraz z powołaniem Komitetu zniesiono urząd Pełnomocnika Rządu do Spraw Integracji Europejskiej oraz Pomocy Zagranicznej.

1997
Rada Ministrów RP przyjęła Narodową Strategię Integracji (NSI) - dokument systematyzujący dotychczasowe przedsięwzięcia integracyjne i określający zadania dostosowawcze w okresie bezpośrednio poprzedzającym członkostwo.
16 lipca Komisja Europejska wydaje przychylną opinię w sprawie przyjęcia Polski do Unii, zalicza Polskę do grupy sześciu państw najlepiej przygotowanych do rozpoczęcia rokowań akcesyjnych.
Szczyt Unii Europejskiej w Luksemburgu zaprasza do negocjacji członkowskich Polskę i cztery inne kraje Europy Środkowoeuropejskiej i Cypr.

1998
W marcu otwarto negocjacje członkowskie między UE a Polską, także Cyprem, Czechami, Estonią, Słowacją i Węgrami.

1999
Komisja Europejska uznała, że Polska wraz Węgrami jest wśród kandydatów najbliższa spełnienia kryteriów ekonomicznych członkostwa w UE.
Polska zamknęła 9 rozdziałów negocjacji akcesyjnych obejmujących 30 dziedzin.

2000
Na szczycie europejskim w Nicei przywódcy Piętnastki zatwierdzili reformę UE, mającą na celu m. in. dostosowanie instytucji UE do przyjęcia nowych państw (w tym oczywiście Polski).
Polska zamknęła kolejne 4 dziedziny rokowań.

2001
Podczas szczytu w Goeteborgu przywódcy UE zobowiązali się, że "kandydaci, którzy będą gotowi", mogą zakończyć negocjacje w roku 2002 i przystąpić o Unii w roku 2004.
Polska zamknęła 26 dział negocjacji.

2002
W październiku Komisja Europejska zarekomendowała zakończenie w tym roku negocjacji członkowskich z Polską i dziewięcioma innymi krajami, uznając je za gotowe do członkostwa w UE w 2004 r.
Szczyt w Brukseli przyjął decyzje umożliwiające Polsce i 9 innym krajom kandydującym przystąpienie do Unii w 2004 roku. Unia potwierdziła determinację, żeby zakończyć negocjacje z tymi krajami w Kopenhadze i podpisać traktat o ich przystąpieniu w Atenach w kwietniu 2003 r.
18 listopada ministrowie spraw zagranicznych Piętnastki ustalili 1 maja 2004 r. jako datę rozszerzenia UE o Polskę i 9 pozostałych krajów kandydujących.
13 grudnia Polska zamknęła ostatni rozdział negocjacji.

2003
16 kwietnia Polska podpisała w Atenach Traktat Akcesyjny.

Przebieg ceremonii i struktura Traktatu